Diakon Filip był prawdopodobnie Żydem. W Dziejach Apostolskich (21, 8) nazywany jest także ewangelistą. Znalazł się w gronie siedmiu powołanych, aby "obsługiwali stoły" (Dz 6, 1-6). Po śmierci Szczepana udał się do Samarii i tam ochrzcił maga Szymona (Dz 8, 5-13). To on pouczył i ochrzcił dworzanina królowej etiopskiej, Kandaki. To samo źródło podaje, że głosił następnie Ewangelię od Azotu do Cezarei (Dz 8, 40). Tam też wedle tradycji miał zamieszkiwać, jak utrzymuje m.in. św. Hieronim, któremu w 385 r. pokazywano w Cezarei dawne mieszkanie Filipa.
Miał ponoć cztery córki, obdarzone charyzmatem proroctwa, nie wiadomo jednak, czy okruchy wiadomości na ten temat odnoszą się do niego, czy też do Apostoła o tym samym imieniu. Podobnie niepewna jest jego śmierć w Hierapolis. Klemens Aleksandryjski utrzymuje, że Filip był wspomnianym u Mateusza (Mt 8, 22) i Łukasza (Łk 9, 60) uczonym w Piśmie, do którego Pan powiedział: "Pójdź za Mną, a zostaw umarłym grzebanie umarłych". Jego wspomnienie Grecy umieścili pod dniem 11 października, natomiast Martyrologium Rzymskie - 6 czerwca.

Józef Benedykt Marcelin Champagnat urodził się 20 maja 1789 roku w Marlhes w południowo-wschodniej Francji jako dziewiąte dziecko. Jego ojciec był rolnikiem i kupcem, pełniącym różne funkcje publiczne. Marcelin uczył się pod okiem ciotki, Luizy, zakonnicy wypędzonej z klasztoru przez zwolenników rewolucji francuskiej. Rozwijał swoje zdolności manualne, zajmował się murarstwem i stolarką, dobrze radził sobie też z handlem zwierzętami i opieką nad nimi.
W wieku 11 lat Marcelin przystąpił do I Komunii świętej. Po ukończeniu niższego seminarium w 1813 roku wyruszył na studia do Lyonu. Tam w seminarium duchownym poznał św. Jana Marię Vianney'a oraz Jeana-Claude'a Golina, założyciela marianistów. Marcelin przyłączył się do grupy kleryków, którzy zamierzali założyć zgromadzenie o duchowości maryjnej. Mimo wysiłków nie radził sobie jednak z nauką. Przełożeni doradzali mu zrezygnowanie ze studiów. Marcelin udał się do grobu św. Franciszka Regis, by prosić go o pomoc. Był przekonany: "Zdam, przecież Bóg mnie powołał!" Wytrwałość, zawierzenie Panu Bogu i Matce Najświętszej pozwoliły mu pokonać trudności.

Maria Karłowska urodziła się 4 września 1865 r. we Słupówce w Wielkopolsce jako jedenaste dziecko rodziny ziemiańskiej. Wychowywała się w atmosferze głębokiej pobożności, karności i szczerego patriotyzmu. Dzieciństwo i młodość spędziła w Poznaniu, gdzie w roku 1882, mając 17 lat, na ręce swego spowiednika złożyła ślub dozgonnej czystości. Po śmierci obojga rodziców w 1882 r. Maria odbyła kurs kroju i szycia w Berlinie i podjęła pracę w prowadzonej przez swą siostrę pracowni haftu i szycia jako instruktorka zatrudnionych tam dziewcząt. Oddawała się też z zapałem działalności dobroczynnej wśród chorych, ubogich i potrzebujących, wśród wielodzietnych rodzin i rozbitych małżeństw w najnędzniejszych dzielnicach miasta.